Mens en Natuur
We leven in een wereld waarin we hebben geleerd dat er iets bestaat als: Mens én Natuur. Daardoor is de scheiding tussen ons en natuur geboren, alsof we geen natuur zijn. Mensen kunnen zelfs denken dat we bóven natuur staan. De mens vindt zichzelf vaak het middelpunt van het universum. Wij zíjn natuur en tegelijkertijd willen we natuur vaak controleren, bedwingen en beïnvloeden. We vinden het vaak moeilijk natuur te accepteren zoals het is en zijn er soms zelfs bang voor. Uit angst schieten we dan naar de analyse: wie heeft dat gedaan, wat is er aan de hand, waar komt het vandaan, waarom gebeurt dit en hoe heeft het zover kunnen komen? De ‘wie-wat- waar-waarom-en-hoe-vragen.’ We komen in het verhaal terecht, in ‘de zoeker’….en vinden het niet meer. We komen in ons denken terecht en gaan voorbij aan wat er is….dát wat wordt gevoeld. Dat wat we ooit als kind heel goed konden en van nature direct op anticipeerde.
Denken vs voelen
Als we denken kunnen we niet voelen, dat kunnen we niet tegelijkertijd. Terwijl het denken ons vaak kan overnemen, vol met oordelen en van de hak-op-de-tak kan gaan, is gevoel juist zo’n mooi navigatiesysteem! Het vertelt ons welke weg we kunnen volgen in ons leven. Bij welke voeding we een vitaal gevoel krijgen en welke ons juist uitput, welke vaardigheden we dolgraag uitoefenen en welke mensen we graag om ons heen hebben etc. Het gevoel heeft geen verhaal nodig. Het is iets waar we op kunnen anticiperen en het bewijs is vitaliteit, vreugde, vrede, gelukzaligheid.
Gevoel
Bij een gevoel zijn geen cognitieve gedachten aan vooraf gegaan. Via zintuigen nemen we waar door te voelen. Het geeft je heldere informatie in het moment zonder oordeel. Je zou het intuïtie kunnen noemen. Gevoelens zijn reacties dat het interne persoonlijke weten is zonder analyse. Een gevoel is als het ware een voor-gedachte, emoties kunnen een na-gedachte zijn over wat je voelde.