Ze heeft een hoofddoek op, dat zie ik.
Ik voel spiritualiteit.
Ze zegt dat ze vanuit Den Haag naar Diemen is afgereisd.
Ze wilde zomaar eten en bloemen brengen, helaas, haar dochter was niet thuis.
Ik voel moederliefde.
Ze vertelt over haar vader, hij werkte hard én maakte tijd voor zijn dochters om met hen te zijn, te reizen, te knuffelen.
Zijn liefde is groots.
Als er ’s avonds laat nog bezoek kwam, ging ze de keuken in, haar moeder, iedereen was welkom.
Ik voel warmte.
De dokters zeiden steeds dat haar moeder overspannen was.
Het was vast de cultuur: “die mannen…tsja….,”zeiden de artsen.
Ze verwezen haar naar een psycholoog.
Ik voel wanhoop.
In het vliegtuig viel ze neer.
Bloedvaten in het hart, ze waren dichtgeslibd.
Ik voel verdriet.
“De ruimte,” zegt ze. “Je bent er niet bang voor…”
Als ik de trein uitstap staat ze even stil.
Ze kijkt me aan en zegt: “Dag lieve schat.”
Ik krijg de meest warme omhelzing die ik mij kan herinneren.
Ik voel ontroering.
De islamitische.
De Nederlandse.
De wereldburger.
De vrouw.
Het energetische wezen.
De liefde.
De verbinding.
De eenheid.
